De noodzaak van snelle milieu-investeringen om het risico van emissie ophoping te vermijden

In besluitvormingskaders voor overheidsbeleid en investeringen, in alle sectoren, is het gebruikelijk om emissiereductiedoelstellingen te bepalen voor periodes van 5 tot 25 jaar.

Bij deze aanpak is het essentieel om de dynamiek tussen de investeringsbeslissing en de daadwerkelijke uitvoering van emissiereductie maatregelen mee te nemen. Hoe langer het duurt om een maatregel te implementeren, hoe langer de beginsituatie blijft uitstoten, wat resulteert in een aanzienlijke ophoping van emissies.

Zoals getoond in de onderstaande grafiek, bereiken twee scenario’s die beginnen vanaf hetzelfde emissieniveau in 2024 dezelfde emissiereductiedoelstelling in 2050, maar de dynamiek tussen de twee scenario’s is verschillend. Emissiereductie-acties in scenario 1 werden direct na de beslissing en geleidelijk uitgevoerd, terwijl die in scenario 2 later en meer geconcentreerd werden geïmplementeerd.

Dit leidt tot het grijze gebied dat de ophoping van emissies in scenario 2 ten opzichte van scenario 1 weergeeft, als gevolg van de late implementatie. Dit grijze gebied wordt vaak niet meegenomen in conventionele milieubeoordelingen zoals de levenscyclusanalyse (LCA).

Om rekening te houden met dit gebied, maakt dynamische LCA het mogelijk om de twee scenario’s te vergelijken door naar de verschillen jaar na jaar te kijken, in plaats van alleen in 2050.

Deze observatie over de noodzaak van snelle implementatie van milieu-investeringen om het risico van emissie ophoping te vermijden, is nog belangrijker als we de bijbehorende sociale en economische effecten meenemen. Vanuit maatschappelijk oogpunt is het beter om milieumaatregelen geleidelijk (scenario 1) aan te pakken in plaats van geconcentreerd (scenario 2), zodat de samenleving tijd heeft om zich aan te passen.

Geschreven door: Frédéric Michel et Josquin Vandeputte.